"Тарас на Парнасе” -- адзiн з самых выдатных творау беларукай паэзii ХVII стагоддзя. Якiм шляхам пойдзе маладая беларуская лiтаратура, на якiя мастацкiя узоры будзе арыентавацца -- пра гэта сведчыць паэма.
Галоуны пафас паэмы заключаецца у сцвяджэннi перадавых поглядау на лiтаратуру, высмейванне псеуданароднасцi i абароне сапрауднай народнасцi.
Паэма сцвярджала права беларускага народа мець сваю лiтаратуру на роднай мове. Вобразамi i карцiнамi даводзiла, што свет народнага жыцця вельмi цiкавы, варты самай пiльнай увагi пiсьменнiкау. “Т. на П.“ -- твор парадыйна-сатырычны. Некаторымi асаблiвасцямi ён зблiжаецца з "Энеiдай навыварат", у тых карцiнах, дзе у налiчным плане малююцца старажытна-грэчаскiя i рымскiя багi. Падабенства выдавочна сведчыць пра тое што аутар добра ведау папулярную у яго час "Энеiду навыварат", працягвау яе традыцыi. Парадыйнасць паэмы мае iншы сэнс. Аутарская сатыра у творы скiравана не на дваранскi класiцызм, а на тыя з'явы, што перашкаджалi развiццю прагрэсiунай лiтаратуры у час напiсання паэмы.
яго звярнуцца да адпаведных прыемау i сродкау. Свае адносiны да лiтаратуры ён выказвае не прама, а праз iншасказанi, мастацкiя увасабленнi. Вачыма Тараса аутар глядзiць на пiсьменнiкау. Пушкiн, Гоголь, Лермантоу, Жукоускi -- характаразуюцца па-народнаму проста i выразна: “Чатыры добрых малайцы", "прайшлi, як павы". Пiсьменнiкi рэакцыянеры ва ускрашаннi Тараса "агалелыя паны”. Выяувiушы свае адносiны да пiсьменнiкау, аутар паказвае, што робiцца на Парнасе г. зн. У лiтаратуры. Ён малюе карцiну сустрэчы Тараса з багамi на парнаскай гары, дзе Тарас i багi выступаюць як лiтаратурныя вобразы-характары. Найвышэйшае значэнне у выяуленii iдэi твора мае вобраз палясоушчыка Тараса. Вобраз раскрывацца у 2-х планах. Яго бачым як канкрэтна-жыццевы характар з пэунымi iндывiдуальнымi i тыповымi рысамi i як вобраз абагульнена-сiмвалiчны. У пачатку паэмы ен характаразуецца як чалавек мяккi, пакорлiвы, рахманы, вельмi старанны у адносiнах да сваей службы: ён "балота з рання да цемнай ночы пiльнавау, за што быу у вялiкай пашане у пана”. У заключных радках паэмы пра Тараса гаворыцца iншае: "З тых пор Тарас ужо не ходзiць, так дужа рана па лясах". Тарас пасля сваiх прыгод-сустрэч з пiсьменнiкамi-наглядеуся на паводзiны паноу i змянiу свае адносiны да жыцця. На гары Парнас Тарас як асоба раскрываецца больш абагульнена, як народны харарктар. Ён смелы, дасцiпны, здольны да танцау. У аценках жыхароу Парнаса i пiсьменнiка Тарас выяуляе практычны розум, назiральнасць, пачуцце гумару, здольнасць захапляцца прыгожым.
задача вырашаецца i праз вобраз Тараса. Яго вачыма аутар глядзiць на пiсьменнiкау i на з'явы лiтаратурнага жыцця. Сэнс карцiны на Парнасе, калi Тарас знаходзiцца сярод багоу, можна растлумачыць як сутыкненне новага лiтаратурнага героя з традыцыйнымi персанажамi дваранскай лiтаратуры, якiя выглядаюць смешнымi у параунаннi з iм. Тарас бачыцца як увасабленне народнага характару, лепшых яго рыс.
Вобразам Тараса, простага беларускага селянiна, якi настойлiва iдзе на Парнас, г. зн. у лiтаратуру, аутар сцвяржае думку аб тым, што нараджаецца новая, дэмакратычная лiтаратура, якая зробiць галоуным героем простага чалавека, раскрые багацце i прыгажосць яго душы, яго характару.
|
